Menu główne:
Dziurawiec zwyczajny (Hypericum, perforatum), zwany inaczej świętojańskim zielem. Jest to wieloletnia roślina zielna rosnąca w wielu rejonach świata na półkuli wschodniej i zachodniej bardzo pospolita w Europie Środkowej i w Polsce.
Rozpoznać go można bardzo łatwo. Jest byliną o wysokości 40-80 cm, łodygi ma proste, u góry obficie rozgałęzione, gładkie. Liście są również gładkie, owalnolancetowate. Kwiaty zebrane najobficiej na szczytach pędów w gęsty, pseudo bałdachowaty kwiatostan mają intensywnie żółty kolor.
Na płatkach występują obficie kropki, przeświecające lub czarne. Przy rozgniataniu wydzielają pomarańczowy sok. Kwitnienie trwa od czerwca do sierpnia (a nawet do połowy września).
Nazwa pochodzi od jasnych punktów, jakie można dostrzec oglądając pod światło
jego liście. Są. to zbiorniki olejku eterycznego.
Dziurawiec uchodził za panaceum - był lekiem na 99 chorób.
W średniowieczu zawieszano go w oknie, co miało chronić przed piorunami.
Jego sok służył do przepędzania złych demonów. W rejonie Krakowa utrzymywało się długo wierzenie, że chroni noworodki przed złymi duchami, gdy zatka się nim wszystkie szczeliny domu.
O wszechstronnych właściwościach leczniczych dziurawca pisali już Hipokrates i Paracelsus. Przypisywano też tej roślinie działanie magiczne, chroniące przed czarami i czartami.
Według legendy, przeświecające kropki na liściach i płatkach dziurawca były śladami ukłuć diabła, który chciał zniszczyć to dobroczynne ziele.
Dla zdrowia
Dziurawiec przede wszystkim podawany jest jako lek rozkurczający w schorzeniach wątroby i dróg żółciowych, w chorobie wrzodowej żołądka i dwunastnicy, w zaburzeniach czynności przewodu pokarmowego i gruczołów wewnętrznego wydzielania. Stosuje się napary z ziela przy biegunkach, nieżytach jelit, zaburzeniach dróg żółciowych, nerwobólach, schorzeniach naczyń krwionośnych i miażdżycy naczyń.
Korzystne działanie na układ nerwowy sprawia, że preparaty zawierające standaryzowany alkoholowy wyciąg z dziurawca zostały wprowadzone do lecznictwa i są powszechnie stosowane w leczeniu ambulatoryjnym słabych i średnio nasilonych stanów depresyjnych.
Zewnętrznie stosuje się ziele dziurawca na trudno gojące się rany miażdżone, owrzodzenia i oparzenia, w miejscach pozbawionych pigmentu.
W zapaleniach błon śluzowych jamy ustnej, w zapaleniach dziąseł i gardła dziurawiec może przynieść poprawę.
Uczulające działanie wyciągów z dziurawca na promienie nadfioletowe sprawia, iż osoby, które je stosują powinny unikać opalania się.
opracowano na podstawie artykułu
dr hab. Ewa Osińska - SGGW
